op eigen benen
Toen ik 20 was wilde ik op mezelf wonen om te leren hoe ik op eigen benen moest staan. Simpelweg het verlangen naar verantwoordelijkheden en het gevoel van zelfstandigheid. Verplichtingen naar jezelf en naar niemand anders. Helemaal alleen bepalen wat ik wil.
Het is immers een biologisch gevolg van de jongen die zich tot een man ontwikkelt om zich onder de vleugels van zijn ouders (met name zijn moeder) los te wringen; een essentieel en onderschat proces.
Recentelijk besefte ik mij dat het proces de drang voedde en destijds het juiste moment was om mij los te wringen.
Verantwoordelijkheden voelen goed. Net zoals het nemen van risico’s, het aangaan van nieuwe uitdagingen en buiten je comfort zone treden. Bij het laatste gaat het er niet om dat het beangstigend is, maar juist het gevoel van de overwinning daarvan.
Het is ook niks voor niks dat ik het ondernemen zo leuk vind en waarbij ik continue op zoek ben naar wat ik zojuist beschreef.
Het gevoel wanneer we een grote deal sluiten en de adrenaline intens door mijn lichaam giert is magisch. Het zal vast voelen als het scoren van het winnende doelpunt in de finale van het WK.
Waar ik vooral benieuwd naar ben is hoe het zal zijn wanneer we over een paar maanden onze eerste full-time medewerkers aannemen. De verantwoordelijkheden gaan zwaarder wegen. Het maken van fouten kan desastreuze gevolgen hebben waardoor je werknemers plots geen inkomen meer hebben waarmee ze voor zichzelf of hun gezin zorgen.
Maar, ik moet ook eerlijk tegen mezelf zijn.
Soms fantaseer ik over hoe het zou zijn als ik alles achterlaat en naar een verre stad zou afreizen waar niemand mij kent om vervolgens een taxichauffeur te worden. In ieder geval een beroep waarbij ik juist niet zoveel verantwoordelijkheden heb, niet hoef na te denken en er weinig risico’s zijn.
Het leven hedendaags vind ik dan ook onnodig complex. Het gaat allemaal zo snel. Alles kan en moet nu. Er is wereldwijde communicatie en binnen 10 minuten kan een flitsbezorger mij brengen wat ik maar wil. Er lijkt haast, geen tijd meer te zijn voor een gezonde wandeling van 10 minuten naar de supermarkt om de hoek. Die is namelijk verkort tot die enkele meters naar de voordeur.
Soms fantaseer ik ook over hoe zou het zijn om in een houten huis in de bergen op een stuk land te wonen zonder al die moderniteiten. Overdag enkel de simpele noeste arbeid op het land en in de avond lekker bij de open haard met een boek en een hond.
Pure rust.